آیا تدریس با زبان خارجی کیفیت تحصیلی را بالا می برد؟http://www.daikondi.com

در طول ده سال گذشته اصرار برنظام آموزشی قدیم به حدی بود که برای تغییر از شیوه برنامه های درسی سالانه به روش کریدیت یا واحدهای درسی چند سال طول کشید تا در برخی از دانشگاهها پذیرفته شد و برخی از دانشگاهها همچنان برهمان روال قدیم درسی سالانه به کار شان ادامه می دهند.

روال قدیم سالانه این است که اگر یک دانشجو یه یکی از مضامین درسی ناکام بماند باید همه درسهای که در یک سال برایش تعیین شده را دوباره بخواند و همه را هم باید قبول شود.
به هرحال تردیدی نیست که تغییر وتحول و اصلاحات در نظام آموزشی کشور ضرورت اساسی است وباید از نظام آموزشی گذشته عبور کرد و گرایش های آماری ده سال گذشته را به کیفیت آموزشی تبدیل کرد، اما چگونه؟ آیا در افغانستان در شرایط فعلی گام برداشتن به سوی کیفیت آموزشی ممکن است؟

در دانش امروزی کیفیت را بر معیارهای هدف مورد ارزش یابی قرار می دهند، یعنی این که چگونه روشی را باید استفاده کرد که به هدف خود به صورت اساسی دست پیداکرد؟ هدف اساسی در کیفیت آموزشی این است که یک دانشجو وقتی در رشته ای تحصیل می کند، در قدم اول خود دانشجو از روند تحصیلی که طی کرده اظهار رضایت کند، یعنی این که خود احساس کند با آموختن این رشته صاحب دانش و کمال و تخصص شده است و در قدم دوم نیروهای متخصص و کارآمد را تربیت کند که نیازعلمی و تخصصی کشور را برآورده سازد.

این هدف کلی است که برای کیفیت تحصیل در نظر گرفته شده است، اما برای رسیدن به این هدف از چه کیفیت هایی باید استفاده کرد؟ کیفیت در آموزش جلب رضایت و حتی خوشنودی دانشجوهاست، زیرا نظام آموزشی باید به انتظارات دانشجویان پاسخ گو باشد و نیز کیفیت به معنای داشتن آموزش های درست و داشتن آموزش های درست هم عبارت است از: مواد آموزشی بدون عیب، بدون نقص، پشتیبانی کارشناسی صحیح و دقیق و دوستانه از دانشجو، پایدار کردن و افزایش یادگیری.

حال سئوال این است که آیا دانشجویان ما از روند آموزشی در دانشگاهها راضی هستند؟ آیا احساس رضایت می کنند از دانشی که می اندوزند و در این ذهنیت نیستند که همه دانشی که باید در این رشته می آموخت فراگرفته نتوانسته اند؟ لازم نیست در این زمینه آمار و ارقام ارایه کرد فقط کافی است که پای درد دل دانشجویان بنشینی و از آنان سئوال کنی و آنان گفتنی های زیادی از وضعیت آموزشی کهنه کشور دارند. در طول ده سال گذشته انتظارات اکثریت مطلق دانشجویانی که تحصیل کرده اند از نظام اموزشی موجود در کشور برآورده نشده است.

اما وسایل و ابزار آلات آموزشی، اساسی ترین نیاز دانشجو کتاب های درسی و کمک آموزشی است در اکثریت دانشگاهها کتاب های درسی وجود ندارد و دانشجویان فقط نوت برمی دارند که آن را "لکچر" می گویند استادان از شاگردان می خواهند که آن را کلمه به کلمه یادداشت کرده و هنگام امتحان طوطی وار همان پاسخها را بنویسند! در چنین وضعیت آموزشی در دنیای مدرن امروز چه انتظاری باید داشت که کفیت علمی دانشجویان بالابرود؟

باتوجه به این گزینه که بخشی کوچکی از کیفیت آموزشی است این سئوال را باید از آقای کرزی پرسید، آیا در چنین فضای آموزشی فقط تغییر در زبان درسی همه مشکلات آموزشی را حل می کند و کیفیت تحصیلی را بالامی برد؟ آیا مشکلات فراروی کیفیت های آموزشی در کشور فقط این است به زبان انگلیسی تدریس نمی شود؟ تاکنون در طول ده سال هزینه های سنگینی برای تغییر نظام آموزشی در کشور گردید، اما در سایه این تلاش ها نه کتاب های درسی تدوین گردید و نه اساتید روشهای لکچر خود را تغییر دادند که تغییر داده نمی توانند و نه زمینه ورود کتابهای کمک آموزشی با حمایت دولت فراهم گردید. در چنین وضعیتی چگونه امکان دارد که اساتیدی که خود زبان انگلیسی نمی دانند و نیز دانشجویانی لکچر دری می نویسند، استادان درس های شان را به انگلیسی لکچر کنند و دانشجویان هم آن را به انگلیسی فهم کنند و به انگلیسی بنویسند؟

روشن نیست که اقای کرزی براساس چه هدفی سعی دارد که تدریس را در دو رشته یاد شده به انگلیسی تغییر دهد و هند و پاکستان را در این زمینه شاهد می آورد، در حالی عامل رشد آنان زبان انگلیسی نیست، زیرا اگر زبان انگلیسی تنها عامل رشد می بود باید کشورهای ایران و ترکیه از عقب مانده ترین کشورها می بودند، چون زبان تدریسی این کشورها زبان رسمی خود شان است.

ایشان می گوید که کتاب های انگلیسی در موضوعات مختلف فراوان است، اما سئوال این است وقتی دانشجویان کتاب های مورد علاقه شان را به فارسی که بسیار ارزان است، خریده نمی توانند چگونه می توانند کتاب های بسیار گران قیمت انگلیسی به قیمت دالر بخرند؟واقعیت این است که زبان خارجی بجای زبان بومی نمی تواند کیفیت های آموزشی را بالا ببرد، بلکه بیشتر تضعیف می کند و به همین دلیل برخی معتقدند که در افغانستان بجای اصلاح ابرو چشم را کور می کنند.وزارت تحصیلات بهتر بجای تغییر زبان درسی ساختارهای آموزشی تدریسی را تغییر دهد و دانشجویان را از نظام لکچر نجات دهد.